Σεπτέμβριος
Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ’ άστρα τ’ ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι…
Ακούστε κι αυτό:
Αρχίζουμε τη φετινή χρονιά με βιβλία που αγαπήσαμε παλιά και τα ξαναδιαβάσαμε τούτο το καλοκαίρι
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ' ΑΣΤΡΑ
ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Πήχτωνε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια.
Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα... γάλα... λουλάκι... και σπίθες.
Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το
βράδυ δεν κοιμήθηκε... ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο
του παραμύθι...
Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν... παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να
μετρήσει τ' άστρα... Να τα μετρήσει όλα... σιγά σιγά... ένα ένα... Όλα... Και
τα βρήκε σωστά.
«... Ο Λουντέμης έγραφε όπως ανάσαινε, δεν σταματούσε ποτέ... Σχεδόν καθένα από
τα βιβλία του είναι και μια μαρτυρία από τη μακρόχρονη οδύσσειά του στους
χώρους της εξορίας - μέσα κι έξω από την Ελλάδα... Τώρα τα παιδιά, όταν θα
μετράνε τ' άστρα, θα ξέρουν πως εκείνο που τους λείπει βρίσκεται στη βιβλιοθήκη
τους» (Στρατής Τσίρκας)
«Ο Μενέλαος Λουντέμης ήταν ένας από τους ωραίους της γενιάς των Ρωμιών
λογοτεχνών που κλείσανε στο έργο τους τη δίψα και τους αγώνες του λαού μας για
ελευθερία, δημοκρατία, ανθρωπισμό...» (Διδώ Σωτηρίου)
«[...] Ο Λουντέμης δίνει τη σπαραχτική πείρα ζωής που έχει κερδίσει σ' ένα
κόσμο ωραίο μα δύσκολο, το μεθύσι της ζωής που λέγεται πάθος: έρωτας, πόνος,
ελευθερία, επιτυχία, καταστροφή. [...] Αφήνει την καρδιά του πάλι να μιλήσει
για τα πάθη της αντλώντας από το ανεξάρτητο απόθεμα της παιδικής του εμπειρίας»
(Δημήτρης Ραυτόπουλος)
«Μια συµβολική φυσιογνωµία αγωνιστή για τη ζωή, ενάντια στην
αδικία, που τη βίωσε µε τον πιο σκληρό τρόπο και την πάλεψε µε παιδικό πείσµα
µέχρι τέλους. Το µήνυµά του “να παλεύεις γι’ αυτό που λέει η καρδιά σου” και
“να µην το βάζεις κάτω” είναι το πιο επίκαιρο µήνυµα στις µέρες µας. Ένα µήνυµα
τόσο για τους µεγάλους (γονείς – δασκάλους), αλλά κυρίως για τα παιδιά. Που
καλούνται να ξαναχτίσουν τον πολύχρωµο κόσµο τους, µέσα από τα συντρίµµια που
τους αφήνουµε κυρίως εξαιτίας της ανοχής µας στο πιο διεφθαρµένο σύστηµα εδώ
και πολλές δεκαετίες». περιοδικό Εκ-Παιδεύω, τεύχ. 27, Σεπτέµβριος-Οκτώβριος
2012
Δείτε κι αυτό:
ΣΥΝΝΕΦΙΑΖΕΙ
ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Καλά κουμάσια και του λόγου τους - τα σύννεφα θέλω να πω.
Σου κάνουνε τ' ανήξερα περιστεράκια (σου παρασταίνουνε το πούπουλο) και μέσα
τους έχουνε κρυμμένο το πικρό κεντρί. Αμ αυτά ήτανε -ποια άλλα;-, αυτά ήτανε
που φέρανε όλο το κακό. Πηγαίνανε πάν' απ' το βάλτο σαν τα φουσκωμένα βουβάλια,
ξερνοβολούσαν, και κατόπιν γυρνούσανε ξεθυμασμένα και λέγανε κατά τον αέρα:
"Έλα, τώρα έχεις το ελεύτερο να μας πάρεις".
Το 1923, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ένα ορφανό αγόρι θα βρεθεί
προσφυγόπουλο στο Βερτεκόπι, στη σημερινή Σκύδρα. Εκεί θα γίνει στενός φίλος μ'
ένα τουρκάκι, τον μικρό Σουκρή, που θα πρέπει να ακολουθήσει την αντίστροφη
πορεία - αν και η μοίρα του θα είναι ακόμα πιο σκληρή. Η περιπλάνηση του μικρού
ήρωα σε πόλεις και χωριά της Μακεδονίας, όπου πασχίζει να επιβιώσει δουλεύοντας
πότε ως πλανόδιος πωλητής και πότε ως λασπάς, θα δοκιμάσει τις αντοχές του και
θα του μάθει τη σκληρότητα της ζωής από πρώτο χέρι. Αλλά η αγνή του ψυχή και η
ευαισθησία του δε θα πάψουν να αναζητούν εκείνο τον τόπο όπου τα παιδιά δε
δουλεύουν και είναι πάντα ευτυχισμένα.
Δείτε κι αυτό:
